به گزارش مشرق به نقل از مهر،حاشیه های حضور تعدادی از شهدای گمنام در سایت غنی سازی نظنز به این شرح است:
طبق معمول در حال کنترل تماس های از دست رفته موبایلم هستم که یک شماره غریبه می بینم. زنگ می زنم. یک نفر از آن طرف خط، کلی تحویلم می گیرد و دعوتم می کند به نیروگاه هسته ای نطنز، برای برنامه تشییع شهدای تازه تفحص شده.
نه نمی آورم، ولی می گویم قول هم نمی دهم بتوانم گزارشی بنویسم، اما انگار آن ور خطی ها شاکی می شوند. شاید هم حق دارند. از جایی زنگ زده اند که میانه ای با "نمی توانم" ندارند.
می گویم باید امشب را نطنز باشم که صبح، بدون خستگی در مراسم شرکت کنم. نه نمی آورد. می گوید من امشب درگیر مقدمات مراسم هستم و خانه نمی روم. کلید خانه ام را می گذارم عوارضی کاشان شب را میهمان ما باش. کلی هم عذرخواهی می کند که نمی تواند بهتر از این پذیرایی کند.
چاره ای نیست. راه می افتم و ساعت 2 نیمه شب می رسم نطنز و تلفنی آدرس را از صاحب خانه می گیرم. قرار می شود ساعت 9 صبح به نیروگاه بروم.
بعضی آدم ها را خدا خودش دستچین می کند. آنهایی که خدا خودش دستچین کند، می شوند: "مصطفی". و من اکنون روبروی سایت هسته ای "شهید مصطفی احمدی روشن" هستم. در نزدیکی نطنز و در انتظار مجوز ورودی که انگار به این راحتی ها هم صادر نمی شود.
تلفن انتظامات زنگ می خورد. از صحبت های مامور حفاظت می فهمم که یک آمبولانس می آید و آقای "فلانی" در آن است. قرار می شود بدون بازرسی به آمبولانس اجازه ورود بدهند. خیلی مشتاق می شوم بفهمم این آقای "فلانی" کیست و این همه اعتبار را از کجا آورده. این اعتبارها معمولا به کار می آید.
بالاخره بعد از چند تلفن، مجوز ورود من هم صادر می شود. یک راست می روم مسجد مجتمع. جایی که قرار است مراسم "میزبانی آسمانی ها" در آن برگزار شود. مراسم وداع با 17 شهید تازه تفحص شده. 17 شهید از کاروان 96 نفره "فرزندان روح الله در آغوش روح الله" که قرار است همزمان با سالگرد ارتحال امام خمینی (ره) در جوار حرم ایشان آرام بگیرند. شهدایی که خیلی هایشان هنوز شناسایی نشده اند.
جایی خوانده بودم که هنوز بیش از 5 هزار شهید مفقود الاثر داریم.جایی شنیده بودم که امروزه می توان با آزمایش DNA شهدا را شناسایی کرد تا گمنام نباشند. اما همانجا شنیدم که برای این کار، DNAپدر یا مادر شهید هم لازم است.
جایی خوانده بودم که سال گذشته 10 هزار مادر شهید فوت کرده اند.
انگار گمنام بودن، هنوز قسمت خیلی هاست. مثل همان دو شهید یزدی که هنوز مادرشان شب ها درب خانه را باز می گذارد و می گوید: شاید پسرهایم امشب برگردند. کلید ندارند. پشت در می مانند.
چند روزی هست که کاروان شهدا شهر به شهر می رود تا از خرمشهر به تهران برسد. مسیر کاروان از نطنز نمی گذشته، اما مسئولان سایت کلی رایزنی کردند تا بالاخره موفق شدند 17 شهید را در خمین از کاروان تحویل بگیرند و نیم روزی میزبانشان باشند.
چند روز قبل، همسر یکی از همین مسئولین خواب دیده بود که شهیدی آمده و نامه ای از امام زمان (عج) آورده. توی نامه 17 دستور برای مراقبه نشوته شده بوده. خوابش را که برای همسرش تعریف می کند، همسرش فقط اشک می ریزد. چون در آن موقع، هنوز موضوع تشییع شهدا در داخل سایت هسته ای، محرمانه بوده و کسی خبر نداشته که قرار است 17 نفر از آنها را به نطنز بیاورند. اصلا حتی دیشب هم هنوز تعداد دقیقشان معلوم نبوه است.
همه شهدا برای عملیات والفجر 8 هستند. عملیاتی با رمز "یا زهرا(س)". این عملیات والفجر 8 هم برای خودش حکایت هایی دارد. می گویند چند سال پیش که یکی از فرماندهان داشت طرح عملیات را برای کارشناسان توضیح می داد هیچ کس صدایش در نمی آمد. 3 ساعت تمام. اما بعد از 3 ساعت ، یکی از کارشناسان خارجی گفته بود: "همه اینها که گفتید، اطلاعات سوخته بود. خودمان هم می دانستیم. این همه مدت که ساکت بودیم، فقط می خواستیم از راز یک کارتان سر در بیاوریم. چطور از آن رودخانه عبور کردید؟"
اشک فرمانده سرازیر شد و گفت: فقط با یک جمله که آن را هم شما نمی فهمید: یا زهرا(س)".
ساعت 10 صبح است که توی دفتر مسجد مجتمع می نشینم تا آن ور خطی های نادیده را برای اولین بار ببینم. یکی یکی وارد می شوند و چنان گرم، سلام و احوالپرسی می کنند و تحویل می گیرند که کم کم باورم می شود کاره ای هستم. از هر کدام، جداگانه نامش را می پرسم تا بفهمم صاحبخانه ما کیست که خانه اش را از پشت تلفن تحویل بقیه می دهد.
خبر می رسد که آمبولانس رسیده. چشم و گوشم را تیز می کنم تا آقای "فلانی" را پیدا کنم. معمولا اعتبار این آدمها به درد می خورد. اما ناگهان یک تابوت شهید، روی دوش همان مسئولان برنامه وارد مسجد می شود. از آنجایی که تابوت همه شهدا در جلوی مسجد چیده شده بود ماجرای این یکی را پرس و جو می کنم.
از قرار معلوم، صبح زود، تابوت یکی از شهدا را مخفیانه برده بودند به حوزه علمیه خواهران یکی از شهرهای اطراف. حالا هم شهید را برگردانده اند. انگار مراسم پرشوری برگزار شده بود، آن هم یک مراسم پیش بینی نشده. نایلون روی تابوت پاره شده و پرچم روی آن پر از نوشته است. جای خالی که هیچ، خیلی از دل نوشته ها روی هم نوشته شده. تازه می فهمم این آقای "فلانی" چرا اینقدر معتبر شده که می تواند بدون بازرسی وارد نیروگاه شود.
خودشان اسم کارشان را گذاشته اند: "شهید دزدی" آن هم از نوع "قربت الی الله". حالا هم دارند از صاحبخانه من عذرخواهی می کنند که چرا او را در جریان نگذاشته بودند. روحانی جمع دلداری اش می دهد که "ناراحت نشود. کارشان فقط برای خدا بوده". یکی هم به طعنه و شوخی می گوید: "اصلا برو بشمار. 17 تا هستند" صاحبخانه هم فقط هاج و واج نگاه می کند. نه می تواند جلوی خنده اش را بگیرد و نه جلوی عصبانیتش را.
ساعت 10 و 30 است و مسجد تقریبا پر شده. پر از عده ای جوان. از یکی از مسئولان می پرسم که مهندسان نیروگاه را چطور بشناسم؟ جواب می دهد که همه اینها مهندس هستند . تازه می فهمم وقتی می گویند دانش هسته ای، تولید دانشمندان جوان خودمان است و بومی شده، یعنی چه.
با تیپ هایی که از این جوانان می بینم اگر از قبل نمی دانستم کجا آمده ام، فکر می کردم وارد یکی از هیئت های معروف شده ام. یاد "احمدی روشن" می افتم که جوانی بود، تقریبا با همین تیپ و محل کارش هم در همین نیروگاه، اصلا کی گفته که در باغ شهادت را بسته اند؟
در باغ شهادت همیشه باز بوده، فقط آدم ها بوده اند که باید تصمیم می گرفتند وارد این باغ بشوند یا نه. درست مثل همان غواص. همان غواصی که به فرماندهش گفته بود: "اگر رمز را گفتی و توی آب نپریدم، من را هول بده توی آب". فرمانده گفته بود: اگر مطمئن نیستی، برگرد. غواص جواب داده بود: مطمئن ام. پای حرف امام ایستاده ام. اما همه اقوامم در حادثه ای فوت کرده اند و از دار دنیا، فقط یک خواهر کوچک دارم. او را هم قبل از عملیات سپردم خانه همسایه ها. می ترسم دلم گیرد او باشد و نتوانم بپرم توی رودخانه. والفجر 8 بود و اروندرود وحشی. فرمانده که گفت: یا زهرا(س)" غواص قصه ما اولین نفری بود که پرید توی آب. اولین نفری بود که شهید شد.
مراسم شروع می شود و دوربین های فیلمبرداری برپا. بلافاصله مجری تذکر می دهد که کسی به سمت دوربین ها برنگردد تا چهره ها در فیلم نیفتد. بالاخره در سالهای اخیر، چند بار منطق آمریکایی را تجربه کرده اند. تصویر آخرین تجربه هم در کنار تابوت شهدا قرار گرفته: "مصطفی احمدی روشن" و "رضا قشقایی".
از میان مومنان، کسانی هستند که به عهدشان با خدا وفا کردند. بعضی هایشان بر سر پیمان جان باختند و بعضی هایشان در انتظارند. اما تغییری در عهدشان ندادند. بیراه نیست اگر بگوییم ممکن است این مهندسان جوان از همان گروه در انتظار باشند. آنها که دیده اند همکارانشان چطور به عهدشان وفا کردند و "مصطفی" شدند. حالا هم با ین که در معرض خطرند اما جبهه جدید جهاد را پیدا کرده اند. جبهه ای در مرکز کشور. همین جا در نطنز . از عهدشان هم عدول نکردند.
بچه که بودیم، زمین که می خوردیم می گفتند: "بلند شو. مرد که گریه نمی کند".
بچه که بودیم، صحبت که از آینده می شد می گفتند: باید مهندس بشوی. مهندسی کلاس دارد.
موقع خداحافظی با شهدا که می رسد انگار همه اصول دوران بچگی از بین می رود. هر کس خودش را به یکی از تابوت ها می رساند. نه از کلاس مهندس بودن خبری هست و نه از گریه نکردن مردها. بعضی ها حتی پابرهنه دنبال کاروان شهدا می روند. روی آسفالت های تفتیده در آفتاب داغ ظهر بیابان های اطراف کاشان، انگار دلشان نمی آید از این شهدا دل بکنند.
طبق معمول در حال کنترل تماس های از دست رفته موبایلم هستم که یک شماره غریبه می بینم. زنگ می زنم. یک نفر از آن طرف خط، کلی تحویلم می گیرد و دعوتم می کند به نیروگاه هسته ای نطنز، برای برنامه تشییع شهدای تازه تفحص شده.
نه نمی آورم، ولی می گویم قول هم نمی دهم بتوانم گزارشی بنویسم، اما انگار آن ور خطی ها شاکی می شوند. شاید هم حق دارند. از جایی زنگ زده اند که میانه ای با "نمی توانم" ندارند.
می گویم باید امشب را نطنز باشم که صبح، بدون خستگی در مراسم شرکت کنم. نه نمی آورد. می گوید من امشب درگیر مقدمات مراسم هستم و خانه نمی روم. کلید خانه ام را می گذارم عوارضی کاشان شب را میهمان ما باش. کلی هم عذرخواهی می کند که نمی تواند بهتر از این پذیرایی کند.
چاره ای نیست. راه می افتم و ساعت 2 نیمه شب می رسم نطنز و تلفنی آدرس را از صاحب خانه می گیرم. قرار می شود ساعت 9 صبح به نیروگاه بروم.
بعضی آدم ها را خدا خودش دستچین می کند. آنهایی که خدا خودش دستچین کند، می شوند: "مصطفی". و من اکنون روبروی سایت هسته ای "شهید مصطفی احمدی روشن" هستم. در نزدیکی نطنز و در انتظار مجوز ورودی که انگار به این راحتی ها هم صادر نمی شود.
تلفن انتظامات زنگ می خورد. از صحبت های مامور حفاظت می فهمم که یک آمبولانس می آید و آقای "فلانی" در آن است. قرار می شود بدون بازرسی به آمبولانس اجازه ورود بدهند. خیلی مشتاق می شوم بفهمم این آقای "فلانی" کیست و این همه اعتبار را از کجا آورده. این اعتبارها معمولا به کار می آید.
بالاخره بعد از چند تلفن، مجوز ورود من هم صادر می شود. یک راست می روم مسجد مجتمع. جایی که قرار است مراسم "میزبانی آسمانی ها" در آن برگزار شود. مراسم وداع با 17 شهید تازه تفحص شده. 17 شهید از کاروان 96 نفره "فرزندان روح الله در آغوش روح الله" که قرار است همزمان با سالگرد ارتحال امام خمینی (ره) در جوار حرم ایشان آرام بگیرند. شهدایی که خیلی هایشان هنوز شناسایی نشده اند.
جایی خوانده بودم که هنوز بیش از 5 هزار شهید مفقود الاثر داریم.جایی شنیده بودم که امروزه می توان با آزمایش DNA شهدا را شناسایی کرد تا گمنام نباشند. اما همانجا شنیدم که برای این کار، DNAپدر یا مادر شهید هم لازم است.
جایی خوانده بودم که سال گذشته 10 هزار مادر شهید فوت کرده اند.
انگار گمنام بودن، هنوز قسمت خیلی هاست. مثل همان دو شهید یزدی که هنوز مادرشان شب ها درب خانه را باز می گذارد و می گوید: شاید پسرهایم امشب برگردند. کلید ندارند. پشت در می مانند.
چند روزی هست که کاروان شهدا شهر به شهر می رود تا از خرمشهر به تهران برسد. مسیر کاروان از نطنز نمی گذشته، اما مسئولان سایت کلی رایزنی کردند تا بالاخره موفق شدند 17 شهید را در خمین از کاروان تحویل بگیرند و نیم روزی میزبانشان باشند.
چند روز قبل، همسر یکی از همین مسئولین خواب دیده بود که شهیدی آمده و نامه ای از امام زمان (عج) آورده. توی نامه 17 دستور برای مراقبه نشوته شده بوده. خوابش را که برای همسرش تعریف می کند، همسرش فقط اشک می ریزد. چون در آن موقع، هنوز موضوع تشییع شهدا در داخل سایت هسته ای، محرمانه بوده و کسی خبر نداشته که قرار است 17 نفر از آنها را به نطنز بیاورند. اصلا حتی دیشب هم هنوز تعداد دقیقشان معلوم نبوه است.
همه شهدا برای عملیات والفجر 8 هستند. عملیاتی با رمز "یا زهرا(س)". این عملیات والفجر 8 هم برای خودش حکایت هایی دارد. می گویند چند سال پیش که یکی از فرماندهان داشت طرح عملیات را برای کارشناسان توضیح می داد هیچ کس صدایش در نمی آمد. 3 ساعت تمام. اما بعد از 3 ساعت ، یکی از کارشناسان خارجی گفته بود: "همه اینها که گفتید، اطلاعات سوخته بود. خودمان هم می دانستیم. این همه مدت که ساکت بودیم، فقط می خواستیم از راز یک کارتان سر در بیاوریم. چطور از آن رودخانه عبور کردید؟"
اشک فرمانده سرازیر شد و گفت: فقط با یک جمله که آن را هم شما نمی فهمید: یا زهرا(س)".
ساعت 10 صبح است که توی دفتر مسجد مجتمع می نشینم تا آن ور خطی های نادیده را برای اولین بار ببینم. یکی یکی وارد می شوند و چنان گرم، سلام و احوالپرسی می کنند و تحویل می گیرند که کم کم باورم می شود کاره ای هستم. از هر کدام، جداگانه نامش را می پرسم تا بفهمم صاحبخانه ما کیست که خانه اش را از پشت تلفن تحویل بقیه می دهد.
خبر می رسد که آمبولانس رسیده. چشم و گوشم را تیز می کنم تا آقای "فلانی" را پیدا کنم. معمولا اعتبار این آدمها به درد می خورد. اما ناگهان یک تابوت شهید، روی دوش همان مسئولان برنامه وارد مسجد می شود. از آنجایی که تابوت همه شهدا در جلوی مسجد چیده شده بود ماجرای این یکی را پرس و جو می کنم.
از قرار معلوم، صبح زود، تابوت یکی از شهدا را مخفیانه برده بودند به حوزه علمیه خواهران یکی از شهرهای اطراف. حالا هم شهید را برگردانده اند. انگار مراسم پرشوری برگزار شده بود، آن هم یک مراسم پیش بینی نشده. نایلون روی تابوت پاره شده و پرچم روی آن پر از نوشته است. جای خالی که هیچ، خیلی از دل نوشته ها روی هم نوشته شده. تازه می فهمم این آقای "فلانی" چرا اینقدر معتبر شده که می تواند بدون بازرسی وارد نیروگاه شود.
خودشان اسم کارشان را گذاشته اند: "شهید دزدی" آن هم از نوع "قربت الی الله". حالا هم دارند از صاحبخانه من عذرخواهی می کنند که چرا او را در جریان نگذاشته بودند. روحانی جمع دلداری اش می دهد که "ناراحت نشود. کارشان فقط برای خدا بوده". یکی هم به طعنه و شوخی می گوید: "اصلا برو بشمار. 17 تا هستند" صاحبخانه هم فقط هاج و واج نگاه می کند. نه می تواند جلوی خنده اش را بگیرد و نه جلوی عصبانیتش را.
ساعت 10 و 30 است و مسجد تقریبا پر شده. پر از عده ای جوان. از یکی از مسئولان می پرسم که مهندسان نیروگاه را چطور بشناسم؟ جواب می دهد که همه اینها مهندس هستند . تازه می فهمم وقتی می گویند دانش هسته ای، تولید دانشمندان جوان خودمان است و بومی شده، یعنی چه.
با تیپ هایی که از این جوانان می بینم اگر از قبل نمی دانستم کجا آمده ام، فکر می کردم وارد یکی از هیئت های معروف شده ام. یاد "احمدی روشن" می افتم که جوانی بود، تقریبا با همین تیپ و محل کارش هم در همین نیروگاه، اصلا کی گفته که در باغ شهادت را بسته اند؟
در باغ شهادت همیشه باز بوده، فقط آدم ها بوده اند که باید تصمیم می گرفتند وارد این باغ بشوند یا نه. درست مثل همان غواص. همان غواصی که به فرماندهش گفته بود: "اگر رمز را گفتی و توی آب نپریدم، من را هول بده توی آب". فرمانده گفته بود: اگر مطمئن نیستی، برگرد. غواص جواب داده بود: مطمئن ام. پای حرف امام ایستاده ام. اما همه اقوامم در حادثه ای فوت کرده اند و از دار دنیا، فقط یک خواهر کوچک دارم. او را هم قبل از عملیات سپردم خانه همسایه ها. می ترسم دلم گیرد او باشد و نتوانم بپرم توی رودخانه. والفجر 8 بود و اروندرود وحشی. فرمانده که گفت: یا زهرا(س)" غواص قصه ما اولین نفری بود که پرید توی آب. اولین نفری بود که شهید شد.
مراسم شروع می شود و دوربین های فیلمبرداری برپا. بلافاصله مجری تذکر می دهد که کسی به سمت دوربین ها برنگردد تا چهره ها در فیلم نیفتد. بالاخره در سالهای اخیر، چند بار منطق آمریکایی را تجربه کرده اند. تصویر آخرین تجربه هم در کنار تابوت شهدا قرار گرفته: "مصطفی احمدی روشن" و "رضا قشقایی".
از میان مومنان، کسانی هستند که به عهدشان با خدا وفا کردند. بعضی هایشان بر سر پیمان جان باختند و بعضی هایشان در انتظارند. اما تغییری در عهدشان ندادند. بیراه نیست اگر بگوییم ممکن است این مهندسان جوان از همان گروه در انتظار باشند. آنها که دیده اند همکارانشان چطور به عهدشان وفا کردند و "مصطفی" شدند. حالا هم با ین که در معرض خطرند اما جبهه جدید جهاد را پیدا کرده اند. جبهه ای در مرکز کشور. همین جا در نطنز . از عهدشان هم عدول نکردند.
بچه که بودیم، زمین که می خوردیم می گفتند: "بلند شو. مرد که گریه نمی کند".
بچه که بودیم، صحبت که از آینده می شد می گفتند: باید مهندس بشوی. مهندسی کلاس دارد.
موقع خداحافظی با شهدا که می رسد انگار همه اصول دوران بچگی از بین می رود. هر کس خودش را به یکی از تابوت ها می رساند. نه از کلاس مهندس بودن خبری هست و نه از گریه نکردن مردها. بعضی ها حتی پابرهنه دنبال کاروان شهدا می روند. روی آسفالت های تفتیده در آفتاب داغ ظهر بیابان های اطراف کاشان، انگار دلشان نمی آید از این شهدا دل بکنند.
